Ionia

Από το Βήμα, 27 / 3 Ηρθε λοιπόν κι αυτή η ώρα: το Βερολίνο δεν μπορεί να κρατηθεί άλλο και, πλέον, κομπάζει προκλητικά, εξηγώντας το ίδιο την ηγεμονική πολιτική του και τα επιτεύγματά της. Τώρα που η Ελλάδα είναι δεμένη χειροπόδαρα και ανίκανη να αντιδράσει έχοντας καταστεί μια εντελώς ακίνδυνη χώρα, έρχονται πια η μία μετά την άλλη οι αποδείξεις της μεγάλης γερμανικής πολιτικής απάτης. Και τις κομίζουν οι ίδιοι οι Γερμανοί, στο ύπατο επίπεδο... « Οι επιχειρήσεις διάσωσης δεν έχουν κοστίσει μέχρι στιγμής ούτε ένα ευρώ από τα χρήματα του Γερμανού φορολογούμενου » δηλώνει στο γερμανικό περιοδικό Focus ο επικεφαλής του Προσωρινού Μηχανισμού Διάσωσης EFSF Κλάους Ρέγκλινγκ. Και συνεχίζει: « Στη Γερμανία έχει επικρατήσει η πεποίθηση ότι κάθε μεμονωμένη μεταφορά χρημάτων προς Ελλάδα βαρύνει τον προϋπολογισμό της χώρας και χρηματοδοτείται από τα χρήματα των φορολογουμένων »… Και λέει στους Γερμανούς: « Απελευθερωθείτε από την εικόνα της Ελλάδας ως βαρελιού χωρίς πάτο. Δεν υπάρχου...

Δευτέρα, 26 Μαρτίου 2012 Β.Φίλια:Η πλαστογράφηση της αληθινής Ιστορίας του 1821 από δήθεν αναθεωρητές «Έλληνες Ιστορικούς" Το παρακάτω κείμενο έχει ένα πρόσθετο ενδιαφέρον:ο Β.Φίλιας αντιμετωπίζει πολύ θετικότερα τον ελληνικό κοινοτισμό σε σχέση με το παλαιότερο κείμενό του με το τίτλο η "Νόθα αστικοποίηση" Η πλαστογράφηση της αληθινής Ιστορίας του 1821 από δήθεν αναθεωρητές «Έλληνες Ιστορικούς» του ΒΑΣΙΛΗ ΦΙΛΙΑ Ενας αποτελεσματικός τρόπος - ίσως ο αποτελεσματικότερος - για να αποφύγεις να κριθεί μια επιστημονική εργασία επί της ουσίας, δηλαδή με ποιοτικά κριτήρια, είναι να επιτύχεις να χαρακτηρισθεί ως «προοδευτική προσέγγιση» σαν αντιπαράθεση και κατ’ αντιδιαστολή με τις «λοιπές», που συλλήβδην στιγματίζονται ως «ξεπερασμένες», «πεπαλαιωμένες», ακόμη και αντιδραστικές. Με τον τρόπο αυτό επέρχεται μια μετάθεση από το επίπεδο των επιχειρημάτων στο επίπεδο των ηχηρών λόγων και των εντυπώσεων. Γνωστή μεθοδολογία από την πολιτική του πεζ...

(αποσπάσματα) Μεγάλο έργο να ασχολείται μόνο με τον εσωτερικό του δαίμονα και να λατρεύει αυτόν με ειλικρίνεια. Λατρεία δε αυτού είναι να τον διατηρείς αμόλυντο από το πάθος και από την απερισκεψία και την αγανάκτηση για όσα συμβαίνουν εκ μέρους των Θεών και των Ανθρώπων. Θεόφραστος: είναι βαρύτερα όσα γίνονται από τις επιθυμίες από εκείνα που γίνονται από οργή. Διότι ο οργισμένος αποφεύγει τις υποδείξεις της λογικής με λύπη και κρυφή ντροπή, εκείνος όμως που πέφτει σε ηθικό παράπτωμα από επιθυμία νικιέται από την ηδονή. Μη θεωρήσεις ποτέ ως συμφέρον του εαυτού σου εκείνο που θα σε αναγκάσει να παραβείς κάποτε την πίστη, να εγκαταλείψεις το σεβασμό, να μισήσεις κάποιον, να φθονήσεις, να καταραστείς, να υποκριθείς, να επιθυμήσεις κάτι που χρειάζεται τοίχους και παραπετάσματα. Διότι εκείνος που μετά από σκέψη προτιμά το νου και την ψυχή του και τη λατρεία της τελειότητας αυτών, δεν κλαίει, δεν στενάζει, δε θα αισθανθεί την ανάγκη ούτε της ερημιάς ούτε του πλήθους. Το σπου...

Στο συντομότατο διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα σε πέντε στίχους του Ίβυκου και άλλους τόσους του Κάλβου, πρόφτασε να αφυπνιστεί από τον πρωτογονισμό και την ωμοφαγία της η ομάς των λαών που επέτυχε στη συνέχεια να συγκροτήσει τα κράτη της Ευρώπης, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, βουτηγμένα στο συμφέρον, όπως οι ποντικοί στο λάδι, και για ένα διάστημα τόσο χαμηλής μετατρεψιμότητας που και ο τελευταίος φθόγγος της φωνής τους να ‘χει σταθεί ανάμεσα στην ρίνα και τον λάρυγγα. Δόξα να χει ο Θεός που εις την κορυφή του Ομήρου εστάθηκαν της θαλάσσης ο θρους και των ανοιχτών φωνηέντων το πάφλασμα. Πολλές ρήσεις έχουμε δει να ανατρέπονται, ποτέ όμως την αποφθεγματική εκδοχή: όπου γλώσσα πατρίς.

Του Χρήστου Γιανναρά, 1997 Η αφαιρετική εικόνα των εμπειρικών μας παραστάσεων από τη σημερινή Ελλάδα συναιρείται μάλλον στη «φυσιογνωμία» του ομοιότυπου πολεοδομικού εκβαρβαρισμού και της γλωσσικής αναρχίας. Η εργολαβική πολυκατοικία (σύμβολο μιας επιπόλαια σχεδιασμένης σε ξύλινα πόδια «ανάπτυξης») είναι το μορφολογικό στερεότυπο που πληθυνόμενο, σαν λοιμική παραμορφωτικού έλκους κακοποιεί βάναυσα την ιδιοπροσωπία του ελληνικού τοπίου. Δεν μπορείς πια να ξεχωρίσεις αν βρίσκεσαι στην Καστοριά ή στο Αιγάλεω, στο Ρέθυμνο ή στο Περιστέρι. Και η γλωσσική έκφραση των Ελλήνων χάνει τώρα όχι μόνο τον μουσικό της βηματισμό και τη βιωματική της ευθυβολία, αλλά αποδιοργανώνεται κυριολεκτικά σε άναρχες παραμορφωτικές κακοπλασίες που συρρικνώνουν ακατάπαυστα το νοηματικό της φορτίο. […] Αλλοιωμένο το φως του αττικού τοπίου από την αχλύ του μολυσματικού νέφους. Το νησιώτικο χρώμα ταυτισμένο με οπτικές, ακουστικές, γευστικές και οσφραντικές παραστάσεις βιομηχανοποιημένου τουρισμού. Τα θαλασσινά...

(απόσπασμα) του Δημήτρη Πικιώνη Είχαμε χρέος να τη φυλάξουμε (την αττική γη) ως κόρη οφθαλμού. Τόσο περισσότερο, όσο απ τη φύση της γης τούτης και τα’ ουρανού, από τη σύνταξη τούτη δεν μπορείς να αφαιρέσεις τίποτα χωρίς να καταστρέψεις την Αρμονία των ισορροπημάτων που συνέχει το όλον. Αλλ΄ είναι πλέον αργά. Η λατομία εξακολουθεί το επάρατο έργο της. Εκεί που δεν αφανίζει, κάτι χειρότερο: κολοβώνει τα σχήματα, διαστρέφει το χαρακτήρα των περιγραμμάτων. Και κάνω εδώ τούτη την προειδοποίηση: η ασυστηματοποίητη λατομία της Πεντέλης ανεβαίνει ήδη ως την ακρώρειά της. Σε λίγο θα δούμε ν’ αλλοιώνεται η θεσπέσια γραμμή του αετώματός της. Η γη τούτη κείτεται τώρα ως το πριν όμορφο σώμα ενός θεϊκού πλάσματος όπου κατατρώγει τις σάρκες του η αρρώστεια. Κι αν είχε μιλιά – κι έχει, αλλά δεν την ακούμε – θα ‘λεγε: Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι, τι κάνετε, τι αφανίζετε; Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η μήτρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης; Μάταια ...

Το πρόβλημα της μορφής, 1946 Του θείου αισθάνθηκε ο αρχαίος Έλληνας την αποκάλυψη, στου φυσικού κόσμου τα όντα και τις δυνάμεις. Και στις δυνάμεις της ψυχής και του νου. Να συλλάβει του θείου το κάλλος και τη σοφία, να το επιτελέσει, όσο ο άνθρωπος το μπορεί – αυτό το ιδανικό είχε τάξει στον εαυτό του. Πνευματική, θρησκευτική λοιπόν είναι η πηγή της τόσης ανάλωσης για του αισθητού κάλλους την πραγμάτωση στη γλυπτική τούτη. Γιατί το σωματικό κάλλος ο Αρχαίος το αισθάνθηκε σαν του θείου κάλλους την αποκάλυψη. Από τούτο μπορείς, αν ακολουθήσεις τον ορθό δρόμο, ν’ αναχθείς σ’ εκείνο. Αρκεί να μην το δεις σαν σώμα και σαν πρόσωπο και σαν χέρια κι ό,τι άλλο. Αλλ΄ όπως και πραγματικά είναι, σαν γεωμετρία, σαν ένα «καθεαυτό» όμορφο σχήμα. Κι ότι είναι έτσι θα το ‘βρεις, αν στοχαστείς τη γεωμετρία τούτη στη γέννησή της, στα πρώτα της βήματα. Εκεί καθαρότερα θα ξανοίξεις το καθαρό μαθηματικό σχήμα να ‘ναι της ερμηνείας του φαινομένου το συμβολικό στοιχείο. Όσο του σχήματος τ...

Για ανάγκη συνεργασίας των πολιτικών παρατάξεων μίλησε εκ νέου ο υπουργός Υγείας κ. Α. Λοβέρδος σε ημερίδα που διοργάνωσε στο Ζάππειο Μέγαρο η Ελληνογερμανική Αγωγή υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Unicef . Αφορμή πήρε από την παρουσία της προκατόχου του στο υπουργείο Εργασίας κυρίας Φάνης Πάλλη-Πετραλιά. Θέμα της ημερίδας, η σχολική βία. «Το θέμα μας αφορά όλους, γονείς και πολιτικούς. Η σχολική βία και οι συμμορίες δεν είναι φαινόμενο της κρίσης. Πάντα υπήρχε. Είναι φαινόμενο ευρωπαϊκό, φαινόμενο του δυτικού ημισφαιρίου του πλανήτη. Σε περιόδους κρίσης όμως η βία παροξύνεται. Ο λόγος που αναπτύσσεται για την κρίση πολλές φορές είναι χειρότερος από την ίδια την κρίση και παροξύνει το φαινόμενο της βίας» τόνισε ο υπουργός Υγείας. Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε μεγάλη πανελλαδική έρευνα της εταιρείας δημοσκοπήσεων V - Prc για την παιδική βία σύμφωνα με την οποία το ένα τρίτο των μαθητών δηλώνουν δυσαρεστημένοι από τη σχολική ζωή   Ο κ. Λοβέρδος εξέφρασε την ...

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Α. Καροτενούτο. Εκδόσεις Ίταμος. Βεβαίως το δυσκολότερο για τον άνθρωπο είναι να κατανοήσει την αναγκαιότητα εκείνου που στα μάτια του προσλαμβάνει τα χαρακτηριστικά του «κακού». Ασθένεια, χωρισμοί, απώλειες, θάνατος, ψυχική στενοχώρια, οτιδήποτε πληγώνει την επιθυμία του για αρμονία και τις προσδοκίες του για ευτυχία, βιώνεται με κατάπληξη, θυμό και μελαγχολία. Πως είναι δυνατόν αναρωτιόμαστε αυτή να είναι η ζωή, να εκτυλίσσεται ακολουθώντας ένα σχέδιο που έχει τόσο μικρή σχέση με αυτό που φανταζόμασταν.   […] Ο δεύτερος δρόμος για την εξάλειψη της ψυχικής οδύνης προκύπτει με τη μεταφορά στο εσωτερικό του ανθρώπου του έργου της αντιπαράθεσης με το κακό, όχι πλέον μέσα από μια ενεργό αντίσταση αλλά από μια θετική και πνευματική τέχνη της αποδοχής: η τέλεια αποδοχή του πόνου εξαλείφει την ψυχική οδύνη από μέσα, από το κέντρο της ζωής, εξαλείφοντας έτσι το κακό στη ρίζα. […] Ρίλκε: γιατί ο άνθρωπος φοβάται τόσο πολύ την ασθένεια, την ψυχική...

Tου Χρηστου Γιανναρα H στέρηση, η φτώχεια, το φάσμα της πείνας δύσκολα συμβιβάζονται με τη νηφαλιότητα, την ορθοβουλία, τις ψύχραιμες αξιολογήσεις. Oταν δεν υπάρχει πια μισθός ή ο μισθός εξαντλείται σε ελάχιστες μέρες και οι υπόλοιπες του μήνα ξημερώνουν σαν απειλή, δεν υπάρχει μυαλό για διαφορετικά ενδιαφέροντα, για ποιοτικές ενασχολήσεις. Tο μαρτύριο του άνεργου, του χαμηλόμισθου, του βάναυσα τσακισμένου συνταξιούχου είναι η τέλεια ανημπόρια του να ασχοληθεί με ό, τι ομορφαίνει τη ζωή – να διαβάσει, να ακούσει μουσική, να χαρεί τον περίπατο, να κουβεντιάσει ξέγνοιαστος για ό, τι αγαπάει. Aνημπόρια ψυχική, λογικά μη ελεγχόμενη, παραλυτική.