Ionia

  ΙΑ΄ [...] Η λαλιά που δεν ξέρει από ψέμα μεγαλόφωνα το νου μου ν' απαγγείλει ευανάγνωστα να γίνουν τα σωθικά μου.

  "Όπως το βλέπω, ο Όμηρος είναι ένα θρυλικό άτομο. Ίσως, είναι σαν τον Χριστό που ενσαρκώθηκε ως Θεός και στάλθηκε να κατοικήσει ανάμεσά μας. Ίσως, ο Όμηρος να μπορεί να είναι παράλληλος μόνο με τον Χριστό, όχι τον Γκαίτε. Αναζητήστε την ουσία του Ομήρου, αδελφέ. Κατανοήστε την Ιλιάδα, διαβάστε το καλά. (Ομολόγησε - το έχεις διαβάσει κιόλας;) Άλλωστε, στην Ιλιάδα, ο Όμηρος έδωσε σε ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο ένα σχέδιο τόσο για την πνευματική όσο και για τη γήινη ζωή με τόση ακριβώς δύναμη όση και ο Χριστός" Πράγματι, όσο θλιβερή κι αν είναι μερικές φορές η ζωή και όσο βαριές κι αν είναι οι στιγμές της, όταν ένα άτομο, αναγνωρίζοντας στον εαυτό του απεριόριστη ενέργεια αλλά και αισθανόμενο τις αυταπάτες της ζωής του, βλέπει πώς ο ενθουσιασμός του σπαταλιέται σε ψεύτικη δραστηριότητα, σε αφύσικη ύπαρξη και σε πράγματα που είναι ανάξια της φύσης του, αισθάνεται επίσης ότι ο Θεός έχει συνθλίψει την πνευματική του φλόγα. Οταν η καρδιά έχει γίνει κομμάτια, και από τι; Με μ...

  «Ο άνθρωπος είχε πάντοτε δυσφορία να ασχοληθεί με το σώμα του. Ηταν το κλέος του, η δόξα του, αλλά συγχρόνως και ο φόρτος του. Διότι το σώμα πεθαίνει και λιώνει – κι αυτό δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν το γνωρίζει ενδόμυχα. Ολες οι θρησκείες με αυτό ασχολούνται. Πρέπει να τα βγάλει πέρα ο άνθρωπος με το πεπερασμένο του σώματός του. Το σώμα, με τα πάθη του, είναι αυτό που τον προσγειώνει σε μια πραγματικότητα με την οποία δεν μπορεί να κάνει τίποτα: αυτή η πραγματικότητα είναι ο θάνατος». • «Θεμελιακή μελαγχολία: η επίγνωση ότι ο άνθρωπος είναι θνητός. Πολλά είναι αυτά που δεν ξέρει ο άνθρωπος, βαθιά μέσα στην καρδιά του όμως ξέρει ότι θα πεθάνει. Η ζωή μας διαμορφώνεται ως πάλη, διαπάλη, να μην πέφτουμε στη συνεχή μελαγχολία, δεδομένου ότι είμαστε θνητοί»