Κανάρης

Κανάρης – Βίκτωρ Ουγκώ (μετάφραση Κωστή Παλαμά)

ΚΑΝΑΡΗ, σε λησμονήσαμε! Ανίσως τ’ όνομά σου προφερθή, ξαφνίζονται, ρωτούν: Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος; Είναι η μοίρα των ηρώων και του μεγάλου ανθρώπου. Η δόξα σου νυχτώθηκε. Πολύ θόρυβο κάνουμε. Αλλά πιά πάνε για μας της αγάπης οι φωνές, τα τραγούδια, η λατρεία. Για μια στιγμή φωνάξαμε: - Η Ελλάδα! Αθήνα! Σπάρτη! Λεωνίδα! Μπότσαρη! Δημοσθένη! Κανάρη, ημίθεε φωτοδόξαστε! Τώρα σβήσαμε την αποθέωσή σου μέσα στη σκέψη μας για να χαράξουμε άλλο όνομα. Μα τι σε πειράζει εσένα η λησμονιά μας; Σου μένει, ώ ναύτη, το κύμα σου, το καράβι σου, ένας πρίμος άνεμος, τ’ αστέρι του βραδιού που σε αγναντεύει, τα ταξίδια σου ανάμεσα στην ωραία φύση, τα συγκρατητά συναλλάσματα τόπων και πραγμάτων, η ελευθερία που είναι το καύχημά σου, ο γαλανός ουρανός σου, η γαλανή θάλασσα, οι αετοί σου, ο ήλιος σου, η γαλήνια ομορφιά των εύκρατων οριζόντων σου, η αρμονική σου γλώσσα, απαλή, ασύγκριτη.