Ionia

Απόπειρα σχέσης με το έργο-Απόγευση Η προσπάθεια να συνομιλήσεις με το έργο ενός εικαστικού είναι εγχείρημα πληρότητας της ύπαρξής μας. Κι αυτό, γιατί παραπέμπει αυτός ο διάλογος, αυτό το πλησίασμα στην σχέση, στην αμεσότητά της, στην χαρά της κοινωνίας με τον άλλο. Σε κάθε σχέση αυτό που είναι τόσο κοντά μας είναι ταυτόχρονα και μακρινό. Δεν κατέχουμε τον άλλον, τον ζητούμε συνεχώς. Με αυτήν την στάση θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το εκτεθειμένο έργο του Νίκου Γιαλούρη στην Δημοτική Πινακοθήκη και συνεπώς τον ίδιο, στηριζόμενος μόνο σε αυτό, καθ’ ότι προσωπικά τον γνώριζα ελάχιστα, μόνο ως μαθητής του.

Στον Πλάτωνα για πρώτη φορά διάβασα ότι στη σχέση δασκάλου μαθητή ο δάσκαλος πρέπει να είναι ο ίδιος αυτό που διδάσκει. Σε άλλη περίπτωση δεν υπάρχει σχέση, ούτε μεταβίβαση γνώσης. Αργότερα βρήκα το ίδιο νόημα διαφορετικά διατυπωμένο στον «Αιμίλιο» του Ζαν Ζακ Ρουσσώ. Κάπως πιο λαϊκά, όμως με απίστευτη ενάργεια ο Κωστής Παπαγιώργης: « Ἕνας κύριος πού ἀπό καθέδρας καί ἀνιδρωτί διδάσκει ὅλα αὐτά πού δέν μπορεῖ νά ζήσει, ὁ καθηγητής πού ἀναλύει τήν κατηγορική προσταγή, τόν ἠθικό νόμο, τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς καί δύο στενά παρακάτω παζαρεύει κατεργάρικα τά ραδίκια στό μανάβη, δέν εἶναι νά πεῖς δόλιος ἡ ἀπατεώνας. Τοῦ συμβαίνει κάτι πολύ χειρότερο. Δέν κατοικεῖ μέσα στά λόγια του. Ἐπ’οὐδενί, δέν μπορεῖ νά δώσει τόν ἑαυτό του γιά παράδειγμα. […] Ἡ ἀλήθεια τῶν λόγων μᾶς ἀνήκει μόνον ἄν τήν ἐξαγοράζουμε μέ τό τομάρι μας. Σκαμίλι ἄγνευτο δέν παίζεται. Αὐτή εἶναι ἡ μόνη στέρεη παιδεία. Ἀλλά πῶς νά γίνει φίλος ἕνας πού φιλολογεῖ πάνω στήν ὑποτιθέμενη ἀλήθειά του, πού εἶναι εἰλικρινής μόνο ὅτ...