Ionia

(αναδημοσίευση από το Εθνος) Αυτό που οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες... ψελλίζουν τόσον καιρό και που η Ουάσιγκτον προσπαθεί να πει με οικονομικούς όρους, ακούστηκε με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο από το στόμα ενός Γερμανού, και δη ενός από τους σημαντικότερους πολιτικούς διανοητές της Ευρώπης, του φιλοσόφου Γιούργκεν Χάμπερμας: ότι δηλαδή η γερμανική ηγεμονία αυτήν τη στιγμή στην Ευρωπαϊκή Ενωση όχι μόνο «ξυπνά φαντάσματα της Ιστορίας», αλλά ότι απειλεί να «οδηγήσει σε καταστροφή».   Ο Γερμανός φιλόσοφος Γ. Χάμπερμας υπενθύμισε ότι ο ενθουσιασμός που έτρεφε παραδοσιακά η Γερμανία για την ΕΕ δεν είναι κάτι τυχαίο, αλλά πηγάζει από τις προσπάθειες που κατέβαλε μετά τη ναζιστική περίοδο για να αποκαταστήσει την εικόνα της διεθνώς Αυτό που οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες... ψελλίζουν τόσον καιρό και που η Ουάσιγκτον προσπαθεί να πει με οικονομικούς όρους, ακούστηκε με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο από το στόμα ενός Γερμανού, και δη ενός από τους σημαντικότερους πολιτι...

« Απώτερος σκοπός των γερμανικών απαιτήσεων από την Αθήνα, στο πλαίσιο διαχείρισης της κρίσης χρέους, είναι η αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ελλάδας », τόνισε ο Αμερικανός πολιτικός φιλόσοφος Νόαμ Τσόμσκι σε ομιλία του στο Δουβλίνο. Επίσης κατηγόρησε τις κυβερνήσεις της Ε.Ε. και τη διοίκηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για διάλυση του κοινωνικού ιστού στην Ευρώπη με τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζουν. Ο Αμερικανός φιλόσοφος μίλησε από το βήμα του φιλανθρωπικού ιδρύματος RDS με θέμα την κρίση στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα. « Υπάρχουν άνθρωποι στη Γερμανία που θέλουν να αποκτήσουν οτιδήποτε πολύτιμο υπάρχει στην Ελλάδα, επιβάλλοντας συνθήκες οικονομικής σκλαβιάς και ψυχολογικής πίεσης στους Έλληνες », σημείωσε χαρακτηριστικά ο Νόαμ Τσόμσκι. Ο αμερικανός καθηγητής ανέφερε ότι πρέπει να σχηματιστεί ένα κοινό μέτωπο του Νότου, δηλαδή της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ιταλίας, προκειμένου να μπει τέλος στις «απάνθρ...

ΝΕΟΚΛΗΣ ΣΑΡΡΗΣ (απόσπασμα) Με τον κινηματογράφο συμβαίνει πιο έντονα αυτό που στα άλλα εκφραστικά είδη της διάνοιας παρουσιάζεται σε περιορισμένη έκταση: η εναλλαγή εικόνας και ήχου μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα που υποβάλλει, υποστέλλει το ενσυνείδητο εγώ μας και το υποσυνείδητό μας –ή και ασυνείδητο –ελευθερώνεται ώστε να ανέλθει στην επιφάνεια και να ταυτιστεί με το προβαλλόμενο έργο. Εκεί ακριβώς ταυτιζόμαστε με το είδωλό μας, κάνουμε μια επιλογή αβίαστη, πραγματικά ελεύθερη από τις κοινωνικές επιταγές. Απεκδυόμαστε από τις προφάσεις και από τις συμβατικότητες, αποτινάζουμε το ζυγό της όποιας καταπίεσης που μας υπαγορεύει η κοινωνική συμβίωση. Γι’ αυτό το λόγο ταυτιζόμαστε με το αντίθετό μας.   […] Στον κινηματογράφο ο εαυτός μας ανευρίσκει μόνος του το είδωλό του, τον «άλλο», ίσως και τον πραγματικό, εαυτό του. Όπως τα αγόρια της παιδικής ηλικίας στους δρόμους της κάθε πόλης παίζουν τους κλέφτες και τους αστυνόμους και τα κορίτσια παίζουν τις μεγάλες κυρίες, έτσι κι...