Το αμύγδαλο του Ελύτη
(άλλη μια δημοσίευση του Αρανίτση από την Ελευθεροτυπία που εξηγεί τι σημαίνει γραφή) Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, κάθε μεγάλος ποιητής είναι υπό μίαν έννοια μυστικιστής. Εντούτοις, όσα θα γράψω εδώ αφορούν τον Ελύτη περισσότερο απ' ό,τι οποιονδήποτε άλλον, και όχι μόνον λόγω του «Ετους» που του αφιερώθηκε. Μάλιστα, σκέφτομαι να ξεκινήσω, ανάποδα, απ' το συμπέρασμα, που είναι το εξής: όσο λιγότερο καταλαβαίνουν οι άνθρωποι των θεσμών, π.χ. ορισμένοι πανεπιστημιακοί 1, τον εσωτερικό διάλογο του Ελύτη με τα φύλλα των δέντρων, τόσο πιο σπασμωδικά ξεφυλλίζουν τα βιβλία του ψάχνοντας με το φακό για ίχνη χλωροφύλλης. Πράγματι, όσο λιγότερο αγαπούν τον Ελύτη, τόσο πιο πυρετική η αγωνία συμμετοχής σε συνέδρια και ημερίδες προς τιμήν του. Οσο λιγότερο νιώθουν προετοιμασμένοι να συλλάβουν τα υπαρξιακά υπονοούμενα που αντηχούν στον πυρήνα του έργου του, τόσο πυκνώνουν τα δακτυλικά τους ...