Ionia

Του Ευγένιου Αρανίτση (δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία τον Απρίλιο του 2006) Στα προηγούμενα, αναφέρθηκα στο ζήτημα της γενιάς μου και στην κατευθυντήρια έλλειψη προοπτικής που την οδηγεί σ' αυτή την κάπως ασυνάρτητη υπερκινητικότητα ή, αντιθέτως, στην παράλυση. Υπαινίχθηκα, επίσης, το τεράστιο αν και αμφίβολο πλεονέκτημά της, που δεν είναι άλλο απ' την εμπειρία μιας διπλής ιστορικής ένταξης. Αρχικά έγινε μάρτυρας του παλιού καθεστώτος των θεσμών της μικρής κοινότητας, θεσμών ετοιμοθάνατων αλλά ακόμη μάχιμων, ενώ αμέσως μετά κλήθηκε να ζήσει στο περιβάλλον των τηλεπικοινωνιακών παραισθήσεων. Ο πειρασμός να σκιαγραφήσω, λοιπόν, αυτό που διακυβεύτηκε στο επίπεδο της οικογένειας είναι ακαταμάχητος και θα υποκύψω. Ας πω κατ' αρχάς ότι, από ιδιοσυγκρασιακή άποψη, η ελληνική οικογένεια του '60, όσο και αν φαίνεται σήμερα απίστευτο, βρισκόταν πλησιέστερα στο σύμπαν τ...

Από το βιβλίο «Ιστορία μιας λέξης» Στον Όμηρο η λέξη μορφή, υπάρχει μόνο δύο φορές: Στο θ, ο Οδυσσέας κάνει μια αισθητική παρατήρηση. Ο ένας έχει «μορφή επέων», ευ – μορφία στα λόγια του, που του τη χορηγεί ο Θεός [κατά το «Θεός μορφήν έπεσι στέφει»], ενώ ο συνομιλητής του δεν έχει. Ο πρώτος είναι ασχημούτσικος. Έχει από φυσικού του, από γεννησιμιού του μια ασχημία (αναλογίες χαρακτηριστικών προσώπου κτλ) που απαλύνει και χάνεται, εξαιτίας της… μορφής επέων. Ο δεύτερος είναι όμορφος… τρανά τα κάλλη του… αλλά τι να το κάνεις; Η ασχημία των λόγων τον ασχημεύει. Το κάλλος ανθεί στο πρόσωπο του πρώτου με την ευμορφία των λόγων. Μετά τον Όμηρο, κορυφαίος φιλόσοφος της μορφής είναι ο Δημόκριτος. Σύμφωνα με αυτόν, η «μορφή επέων» του Ομήρου, δεν είναι χάρισμα Θεού, αλλά προϊόν της διδαχής πάνω στη βαθύτερη εσωτερική δομή του ανθρώπου, που την ονομάζει Ρυσμό (Ρυθμό από το Ρέω). Σε κάθε άνθρωπο, στο βάθος της υποστάσεώς του, υπάρχει Ρυσμός – εδώ ο ρυσμός αντιπροσωπεύει το ...